|
Η νύχτα πονά και μακραίνει
Δε θα `ρθεις
Κοιτάζω ξανά τη ζωή μου
Δε θα `ρθεις
Τη μορφή σου κρατάω βαθιά στην ψυχή μου
Μιλάω μαζί σου, σε νιώθω
ακόμα κι αν δεν είσαι εδώ
Αν θα ’ρθείς,
θα ξαναζήσω
Στη μοναξιά μου δεν αντέχω, μην αργείς
Μέχρι χθες, η ζωή μου ήταν άδεια
Τώρα ξέρω, περιμένω, περιμένω
ας κρατήσει μια ζωή
Κι αν κάποιες φωτιές με ζέσταναν
μια στιγμή
κι αν κάποια κενά μου γέμισαν,
δεν αρκεί
Η ανάσα σου ακόμα χαϊδεύει τ’ αφτί μου
Μιλάει για φεγγάρια γι’ ατέλειωτα βράδια,
με ήχους μαγικούς.
|
I níchta poná ke makreni
De tha `rthis
Kitázo ksaná ti zoí mu
De tha `rthis
Ti morfí su kratáo vathiá stin psichí mu
Miláo mazí su, se niótho
akóma ki an den ise edó
An tha ’rthis,
tha ksanazíso
Sti monaksiá mu den antécho, min argis
Méchri chthes, i zoí mu ítan ádia
Tóra kséro, periméno, periméno
as kratísi mia zoí
Ki an kápies fotiés me zéstanan
mia stigmí
ki an kápia kená mu gémisan,
den arki
I anása su akóma chaidevi t’ aftí mu
Milái gia fengária gi’ atéliota vrádia,
me íchus magikus.
|
