|
Νύχτες μακριές πέρα απ’ το άρωμα του πόθου
το νιώθω σαν χτες.
Νύχτα θολή, δυο λευκά περιστέρια,
μια πελώρια σιωπή.
Μαύρος καπνός, ένας δρόμος για εμάς
ένας μουντός ουρανός.
Πιο δυνατό από το πάθος του ανέμου,
απ’ την οργή των θεών.
Ζαλίζει όταν θα σβήσουν τα φώτα,
το άρωμα της το σκοτάδι τρυπά.
Λόγια πολλά σαν μια αντανάκλαση
που σβήνει όπως το φως κι η σκιά.
Νύχτες τρελές εκεί στα Κάστρα
που γυρνούσαμε μαζί μέχρι χτες.
Θέλω να πω στην ψυχή μου πως υπάρχω
είμαι εδώ, είμαι εδώ.
|
Níchtes makriés péra ap’ to ároma tu póthu
to niótho san chtes.
Níchta tholí, dio lefká peristéria,
mia pelória siopí.
Mavros kapnós, énas drómos gia emás
énas muntós uranós.
Pio dinató apó to páthos tu anému,
ap’ tin orgí ton theón.
Zalízi ótan tha svísun ta fóta,
to ároma tis to skotádi tripá.
Lógia pollá san mia antanáklasi
pu svíni ópos to fos ki i skiá.
Níchtes trelés eki sta Kástra
pu girnusame mazí méchri chtes.
Thélo na po stin psichí mu pos ipárcho
ime edó, ime edó.
|
