Κάποιος κάτι σε ρωτάει
και σε παίρνει αγκαλιά
μα ο νους σου αλλού γυρνάει
κάπου έξω μακριά.
Σου φωνάζουν, σου γελάνε
από κάτω τα παιδιά
μα τα μάτια σου κοιτάνε
κάπου έξω μακριά.
Κι είναι όλα μια χαρά
κι είναι όλα ύποπτα
κι όλα τα ‘χεις αγκαλιά
μα δε βλέπεις τίποτα.
Κι όπως η ζωή γιορτάζει
κι η παρέλαση περνά
κάτι μέσα σου ουρλιάζει
κάτι μέσα ξεψυχά.
Δεν μπορείς ν’ αποφασίσεις
τι κρατάς και τι πετάς
ποιαν αγάπη θα αφήσεις
και με ποια θα περπατάς.
Κι είναι όλα μια χαρά
κι είναι όλα ύποπτα
κι όλα τα ‘χεις αγκαλιά
μα δε βλέπεις τίποτα.
Μοιάζει ατέλειωτος ο χρόνος
στο παιδί το άρρωστο
δεν υπάρχει άλλος δρόμος
έξω απ`τον άγνωστο.
Κι όπως η στιγμή γλιστράει
απ`τα χέρια σαν νερό
ό, τι φεύγει δε γυρνάει
κι ό,τι έχεις είναι εδώ.
Κι είναι όλα μια χαρά
κι είναι όλα ύποπτα
κι όλα τα ‘χεις αγκαλιά
μα δε βλέπεις τίποτα.
|
Kápios káti se rotái
ke se perni agkaliá
ma o nus su allu girnái
kápu ékso makriá.
Su fonázun, su geláne
apó káto ta pediá
ma ta mátia su kitáne
kápu ékso makriá.
Ki ine óla mia chará
ki ine óla ípopta
ki óla ta ‘chis agkaliá
ma de vlépis típota.
Ki ópos i zoí giortázi
ki i parélasi perná
káti mésa su urliázi
káti mésa ksepsichá.
Den boris n’ apofasísis
ti kratás ke ti petás
pian agápi tha afísis
ke me pia tha perpatás.
Ki ine óla mia chará
ki ine óla ípopta
ki óla ta ‘chis agkaliá
ma de vlépis típota.
Miázi atéliotos o chrónos
sto pedí to árrosto
den ipárchi állos drómos
ékso ap`ton ágnosto.
Ki ópos i stigmí glistrái
ap`ta chéria san neró
ó, ti fevgi de girnái
ki ó,ti échis ine edó.
Ki ine óla mia chará
ki ine óla ípopta
ki óla ta ‘chis agkaliá
ma de vlépis típota.
|