|
Λες να περιμένουμε
το φως άλλης μιας μέρας
Ανοίγεις τα παράθυρα
ν’ αλλάξει ο αέρας
Μα έσβησε η φλόγα
το σπίτι σκοτεινό
βαρέθηκα τα λόγια
και φεύγω πρώτα εγώ
Δε μένω πια εδώ
σ’ έναν κόσμο γκρεμισμένο,
Δε μένω πια εδώ
κι ούτε ξέρω που πηγαίνω
Μια ζωή κουράστηκα
μαζί σου να παλεύω
Φτάνει πια να έρχεσαι
μονάχα όταν φεύγω
Θα μείνω τώρα μόνη
σε άλλη γειτονιά
και ειν’ αυτός ο πόνος
αρρώστια και γιατρειά
Δε μένω πια εδώ
σ’ έναν κόσμο γκρεμισμένο,
Δε μένω πια εδώ
κι ούτε ξέρω που πηγαίνω
Δεν είναι η ζήλια που μας χώρισε,
δεν είναι αυτό που με πονά
Είν’ η αγάπη που δε χώρεσε
Τα πιο βαθιά μας μυστικά
Δε μένω πια εδώ
σ’ έναν κόσμο γκρεμισμένο,
δε μένω πια εδώ
κι ούτε ξέρω πού πηγαίνω
|
Les na periménume
to fos állis mias méras
Anigis ta paráthira
n’ alláksi o aéras
Ma ésvise i flóga
to spíti skotinó
varéthika ta lógia
ke fevgo próta egó
De méno pia edó
s’ énan kósmo gkremisméno,
De méno pia edó
ki ute kséro pu pigeno
Mia zoí kurástika
mazí su na palevo
Ftáni pia na érchese
monácha ótan fevgo
Tha mino tóra móni
se álli gitoniá
ke in’ aftós o pónos
arróstia ke giatriá
De méno pia edó
s’ énan kósmo gkremisméno,
De méno pia edó
ki ute kséro pu pigeno
Den ine i zília pu mas chórise,
den ine aftó pu me poná
In’ i agápi pu de chórese
Ta pio vathiá mas mistiká
De méno pia edó
s’ énan kósmo gkremisméno,
de méno pia edó
ki ute kséro pu pigeno
|
