|
Δεν είμαι αυτός που έφυγε, αυτός που θε να ‘ρθει
ούτε ένα μάτι αετού επάνω στην κορφή
κατάρτι σε παλιό σκαρί δεν είμαι στ’ ανοιχτά
ούτε τραγούδι χαρωπό σε χείλη παιδικά
Μα εγώ τα φτιάχνω όλα αυτά, εγώ τα ζωγραφίζω
είμαι του κόσμου οι φωνές που διόλου δεν ορίζω
σε ένα ηλιοβασίλεμα καβάλα θα πετάξω
στο πάντα και στο τίποτα τα όρια θα αλλάξω
Δεν είμαι τραγουδιού πνοή, δεν είμαι αεράκι
δεν είμαι σε κρασί γλυκό της στάλας το μεράκι
δεν είμαι αστέρι φωτεινό, ούτε του ήλιου η φλόγα
στα δάκρυα του ωκεανού δεν είμαι μια σταγόνα
Και πάλι θα αναρωτηθώ ποιος είμαι και που πάω
και στου ουρανού τα πέρατα αγάπη θα ζητάω
να πιάσω απ’ άκρη σ’ άκρη του, του ταξιδιού το νήμα
για όσα ήρθαν και θα ‘ρθουν να πω δεν είναι κρίμα
|
Den ime aftós pu éfige, aftós pu the na ‘rthi
ute éna máti aetu epáno stin korfí
katárti se palió skarí den ime st’ anichtá
ute tragudi charopó se chili pediká
Ma egó ta ftiáchno óla aftá, egó ta zografízo
ime tu kósmu i fonés pu diólu den orízo
se éna iliovasílema kavála tha petákso
sto pánta ke sto típota ta ória tha allákso
Den ime tragudiu pnoí, den ime aeráki
den ime se krasí glikó tis stálas to meráki
den ime astéri fotinó, ute tu íliu i flóga
sta dákria tu okeanu den ime mia stagóna
Ke páli tha anarotithó pios ime ke pu páo
ke stu uranu ta pérata agápi tha zitáo
na piáso ap’ ákri s’ ákri tu, tu taksidiu to níma
gia ósa írthan ke tha ‘rthun na po den ine kríma
|
