|
Πετούν γεράκια απ’ τις φωλιές
την τρομαγμένη μας ζωή να δουν εικόνα
σαν τις παλιές αμαρτωλές
που δεν τους στάθηκε αγκαλιά ούτε κρυψώνα
Κάτω απ’ την άρρωστη βροχή
στις εθνıκές των φορτηγών με τα ψυγεία
το μαύρο λάδι απ’ τη ψυχή
δεν καίει για κάτι που να μοιάζει μ’ ευλογία
Δι’ ευχών των αγίων ημών
στους ναούς των μεγάλων λυγμών
Δι’ ευχών των αγίων της γης
ορατής και αοράτου πληγής
Δι’ ευχών των αγίων που κλαις
που μπορείς σ’ αγαπάω να λες
Δι’ ευχών των αγίων κι αεί
με Θεού πνοή
Κοιτάω τον ήλιο απ’ το βουνό
κι οι δυναμίτες της ψυχής μου σπαν την πέτρα
που εγώ να τρέξω ξεκινώ
μεσ’ στης παγκόσμιας λογικής τα πέντε μέτρα
Με χαραγμένα τ’ αρχικά
όνομα και αίμα και φυλή κι αρχαία τείχη
και μ’ ένα δέμα ελληνικά
θα γράψω, κόσμε, τους χρησμούς μου με το νύχι.
Δι’ ευχών των αγίων ημών
στους ναούς των μεγάλων λυγμών
Δι’ ευχών των αγίων της γης
ορατής και αοράτου πληγής
Δι’ ευχών των αγίων που κλαις
που μπορείς σ’ αγαπάω να λες
Δι’ ευχών των αγίων κι αεί
με Θεού πνοή
|
Petun gerákia ap’ tis foliés
tin tromagméni mas zoí na dun ikóna
san tis paliés amartolés
pu den tus státhike agkaliá ute kripsóna
Káto ap’ tin árrosti vrochí
stis ethnıkés ton fortigón me ta psigia
to mavro ládi ap’ ti psichí
den kei gia káti pu na miázi m’ evlogia
Di’ efchón ton agion imón
stus naus ton megálon ligmón
Di’ efchón ton agion tis gis
oratís ke aorátu pligís
Di’ efchón ton agion pu kles
pu boris s’ agapáo na les
Di’ efchón ton agion ki ai
me Theu pnoí
Kitáo ton ílio ap’ to vunó
ki i dinamítes tis psichís mu span tin pétra
pu egó na trékso ksekinó
mes’ stis pagkósmias logikís ta pénte métra
Me charagména t’ archiká
ónoma ke ema ke filí ki archea tichi
ke m’ éna déma elliniká
tha grápso, kósme, tus chrismus mu me to níchi.
Di’ efchón ton agion imón
stus naus ton megálon ligmón
Di’ efchón ton agion tis gis
oratís ke aorátu pligís
Di’ efchón ton agion pu kles
pu boris s’ agapáo na les
Di’ efchón ton agion ki ai
me Theu pnoí
|
