Γύρισα στο σπίτι μου,
στις δυόμιση και κάτι,
μα όσο κι αν προσπάθησα,
δεν μπορώ να κλείσω μάτι.
Πόσο υποφέρω,
που θα πάει πια δεν ξέρω,
θέλω να ξεχάσω,
μα όλο σ’ αναφέρω.
Δυόμιση κι εγώ περιμένω,
τρεις κι ακόμα μόνος μου μένω,
όπως τόσα και τόσα βράδια,
που ‘χεις φύγει και μένουν άδεια.
Βούρκωσαν τα μάτια μου,
και κύλησε ένα δάκρυ,
ένιωσα το χάδι σου,
στου προσώπου την άκρη.
Γύρισα το βλέμμα μου,
κι όμως ήταν ψέμα,
όλα μ’ έχουν φτάσει,
τώρα πια στο τέρμα.
Δυόμιση κι εγώ περιμένω,
τρεις κι ακόμα μόνος μου μένω,
όπως τόσα και τόσα βράδια,
που ‘χεις φύγει και μένουν άδεια.
|
Girisa sto spíti mu,
stis diómisi ke káti,
ma óso ki an prospáthisa,
den boró na kliso máti.
Póso ipoféro,
pu tha pái pia den kséro,
thélo na ksecháso,
ma ólo s’ anaféro.
Diómisi ki egó periméno,
tris ki akóma mónos mu méno,
ópos tósa ke tósa vrádia,
pu ‘chis fígi ke ménun ádia.
Ourkosan ta mátia mu,
ke kílise éna dákri,
éniosa to chádi su,
stu prosópu tin ákri.
Girisa to vlémma mu,
ki ómos ítan pséma,
óla m’ échun ftási,
tóra pia sto térma.
Diómisi ki egó periméno,
tris ki akóma mónos mu méno,
ópos tósa ke tósa vrádia,
pu ‘chis fígi ke ménun ádia.
|