|
Δεν ησυχάζει ο λογισμός
και πως να ημερέψω;
Mίσεψα κι έφυγα χωρίς
ένα φιλί μια νύχτα να σου κλέψω
Εδώ μιλούν άλλη λαλιά
και πως να συνηθίσω;
Βλέπω στον ύπνο μου φωτιά
και τραγουδώ με δάκρυ να την σβήσω
Δεν έχω βάρκα ν’ ανοιχτώ
πανί για ν’ αρμενίσω
Πως να σ’ αντέξω χωρισμέ
που θάνατο κάλλιο να σε βαφτίσω;
Εδώ μιλούν άλλη λαλιά
ως και τα όνειρά μου
Που να γυρίσω, τι θα βρω
που μόλεψαν τη γη και την καρδιά μου;
Πως να σε δω, πως να με δεις
που ζούμε σ’ άλλα μέρη;
κοίτα ψηλά, στον ουρανό·
για σένανε θα γίνω πεφταστέρι
Εδώ μιλούν άλλη λαλιά
κι εγώ κοιμάμαι μόνη
Δε θέλω αγάπες μιας βραδιάς
μα μόνο αυτή, που ο χρόνος δε σκοτώνει
|
Den isicházi o logismós
ke pos na imerépso;
Mísepsa ki éfiga chorís
éna filí mia níchta na su klépso
Edó milun álli laliá
ke pos na sinithíso;
Olépo ston ípno mu fotiá
ke tragudó me dákri na tin svíso
Den écho várka n’ anichtó
paní gia n’ armeníso
Pos na s’ antékso chorismé
pu thánato kállio na se vaftíso;
Edó milun álli laliá
os ke ta ónirá mu
Pu na giríso, ti tha vro
pu mólepsan ti gi ke tin kardiá mu;
Pos na se do, pos na me dis
pu zume s’ álla méri;
kita psilá, ston uranó·
gia sénane tha gino peftastéri
Edó milun álli laliá
ki egó kimáme móni
De thélo agápes mias vradiás
ma móno aftí, pu o chrónos de skotóni
|
