Ήσουν δικός μου, κρυφή χαρά μου
κι ο άνθρωπός μου
και δε φαντάστηκα ποτέ το χωρισμό
Έγινες χθες μου
μα δε σε ξέχασα ποτέ μου
και τον περίμενα αυτόν το γυρισμό
Είμαστε άνθρωποι
Είμαστε άνθρωποι
κι απ’ τη συνείδηση να φεύγουμε δεν πρέπει
Γινόμαστε άδικοι
Γινόμαστε άδικοι
και κάνουμε ό,τι η ανθρωπιά δεν επιτρέπει
Ήσουν δικός μου
σ’ είχα ελπίδα μου και φως μου
και δε σου χάλασα ποτέ μου την καρδιά
Κι όλα χαμένα
γιατί δεν πίστεψες σε μένα
κι έφυγες μέσα στη βροχή κάποια βραδιά
|
Ήsun dikós mu, krifí chará mu
ki o ánthropós mu
ke de fantástika poté to chorismó
Έgines chthes mu
ma de se kséchasa poté mu
ke ton perímena aftón to girismó
Imaste ánthropi
Imaste ánthropi
ki ap’ ti sinidisi na fevgume den prépi
Ginómaste ádiki
Ginómaste ádiki
ke kánume ó,ti i anthropiá den epitrépi
Ήsun dikós mu
s’ icha elpída mu ke fos mu
ke de su chálasa poté mu tin kardiá
Ki óla chaména
giatí den pístepses se ména
ki éfiges mésa sti vrochí kápia vradiá
|