Είναι και δεν είναι | Ine ke den ine

Είναι και δεν είναι στο τζάμι η βροχή,
είναι και δεν είναι αυτά τα βήματά σου.
Είναι και δεν είναι η φωνή μου αυτή
που τρέμει και ραγίζει δυο αναπνοές μακριά σου.

Τώρα είν’ η ώρα που αρχίζει ο πυρετός
και σπάει η απουσία τ’ όριο του,
τώρα είν’ η ώρα που ο φόνος βιαστικός
μετανοεί και πάλι γυρνά στον εαυτό του.

Μα ό.τι κι αν είναι, αγάπη μοιάζει και διστάζει.

Είναι και δεν είναι τα μάτια σου αυτά
που με δικό μου μαύρο είναι βαμμένα
κι όπως με κοιτάζουν βαθιά και σκοτεινά,
το φως τους φανερώνουν μόνο σε μένα.

Μα ό,τι κι αν είναι, αγάπη μοιάζει και διστάζει.

Ine ke den ine sto tzámi i vrochí,
ine ke den ine aftá ta vímatá su.
Ine ke den ine i foní mu aftí
pu trémi ke ragizi dio anapnoés makriá su.

Tóra in’ i óra pu archízi o piretós
ke spái i apusía t’ ório tu,
tóra in’ i óra pu o fónos viastikós
metanoi ke páli girná ston eaftó tu.

Ma ó.ti ki an ine, agápi miázi ke distázi.

Ine ke den ine ta mátia su aftá
pu me dikó mu mavro ine vamména
ki ópos me kitázun vathiá ke skotiná,
to fos tus fanerónun móno se ména.

Ma ó,ti ki an ine, agápi miázi ke distázi.