Όνειρα απάτητες κορφές κι ανθρώποι πατημένοι
σ’ αρπάζει η μέρα απ’ το γιακά στη νύχτα σε πηγαίνει
όλες σου τις αμπάριζες έκανε ο χρόνος στάχτη
κι εσύ κοιτάς στα σκοτεινά σαν να προσμένεις κάτι
Αντί να βρίζεις το σκοτάδι
άναψε φίλε ένα κερί
εκεί που δεν το περιμένεις
θα ‘ρθει η αγάπη να σε βρει
Όνειρα απάτητες κορφές κι ανθρώποι πατημένοι
κι εσύ τους κόμπους να μετράς που φτάσανε στο χτένι
στης πόλης το λαβύρινθο σβήνει η βροχή τα ίχνη
μια Αριάδνη γελαστή ψιλή κλωστή σου ρίχνει
|
Όnira apátites korfés ki anthrópi patiméni
s’ arpázi i méra ap’ to giaká sti níchta se pigeni
óles su tis abárizes ékane o chrónos stáchti
ki esí kitás sta skotiná san na prosménis káti
Antí na vrízis to skotádi
ánapse fíle éna kerí
eki pu den to periménis
tha ‘rthi i agápi na se vri
Όnira apátites korfés ki anthrópi patiméni
ki esí tus kóbus na metrás pu ftásane sto chténi
stis pólis to lavírintho svíni i vrochí ta íchni
mia Ariádni gelastí psilí klostí su ríchni
|