|
Η νύχτα λιποθύμησε ξανά πάνω στο δρόμο
Το φόρεμά της λέρωσε
Κι έτσι απλά προσπέρασε
Στηρίζοντας το σώμα της στου φεγγαριού τον ώμο
Κι εγώ εκεί στεκόμουνα κι έσβηνα εσένα
Βαρέθηκα να νοιάζομαι
Και τώρα υποψιάζομαι
Πως όλα όσα σου ’δωσα απλά πήγαν χαμένα
Ξέχασε τα μάτια που σ’ αγάπησαν
Κάποτε ρωτούσαν κι όλο δάκρυζαν
Ξέχασε τα χέρια που σε νιώσανε
Τώρα ειν’ αργά τώρα παγώσανε
Ξέχασέ με, εμένα ξέχασέ με
Η μέρα βγήκε έτοιμη με όλες τις προτάσεις
Και τίποτα δεν έγινε
Που πίσω η νύχτα έμεινε
Η μέρα ξέρει πάντα να κρατά τις αποστάσεις
Κι εγώ εκεί καθόμουνα και σκέφτηκα εσένα
Και ύστερα σηκώθηκα
Από το φως τυφλώθηκα
Κι ας μ’ άφησες με χρώματα χλωμά, ξεθωριασμένα
|
I níchta lipothímise ksaná páno sto drómo
To fóremá tis lérose
Ki étsi aplá prospérase
Stirízontas to sóma tis stu fengariu ton ómo
Ki egó eki stekómuna ki ésvina eséna
Oaréthika na niázome
Ke tóra ipopsiázome
Pos óla ósa su ’dosa aplá pígan chaména
Kséchase ta mátia pu s’ agápisan
Kápote rotusan ki ólo dákrizan
Kséchase ta chéria pu se niósane
Tóra in’ argá tóra pagósane
Kséchasé me, eména kséchasé me
I méra vgíke étimi me óles tis protásis
Ke típota den égine
Pu píso i níchta émine
I méra kséri pánta na kratá tis apostásis
Ki egó eki kathómuna ke skéftika eséna
Ke ístera sikóthika
Apó to fos tiflóthika
Ki as m’ áfises me chrómata chlomá, ksethoriasména
|
