Το χώμα ξεδιψά η βροχή
και το Θεό η προσευχή
κι εγώ όσα δίψασα δεν είδα
νιώθω πολλά μα ξέρω λίγα
Περνώ απ’ τα στέκια τα παλιά
δεσμοί που γίνανε θηλιά
εσύ μια ιστορία φάρσα
κι εγώ μια μελωδία φάλτσα
Στο μπαλκονάκι απόψε βγες
λυκόφως μου και λυκαυγές
το στεναγμό σου και το γέλιο
έχω απόκρυφο Ευαγγέλιο
Σοφοί το σύμπαν μελετούν
τ’ άστρα εχεμύθεια ζητούν
κι αυτό το πορφυρό φεγγάρι
στρείδι χωρίς μαργαριτάρι
Θέλω τον κόσμο αλλιώς να δω
μέσα στη νύχτα τραγουδώ
αυτά που λεν τα καλοκαίρια
οι έρωτες κάτω απ’ τ’ αστέρια
|
To chóma ksedipsá i vrochí
ke to Theó i prosefchí
ki egó ósa dípsasa den ida
niótho pollá ma kséro líga
Pernó ap’ ta stékia ta paliá
desmi pu ginane thiliá
esí mia istoría fársa
ki egó mia melodía fáltsa
Sto balkonáki apópse vges
likófos mu ke likavgés
to stenagmó su ke to gélio
écho apókrifo Evangélio
Sofi to síban meletun
t’ ástra echemíthia zitun
ki aftó to porfiró fengári
stridi chorís margaritári
Thélo ton kósmo alliós na do
mésa sti níchta tragudó
aftá pu len ta kalokeria
i érotes káto ap’ t’ astéria
|