Σωρός τα πράγματα, σπασμένα εδώ και εκεί
κι είναι το σπίτι μας εικόνα τραγική
όλα θυμίζουν έναν παραλογισμό
δεν τον γλιτώνουμε αυτόν το χωρισμό
Μέσα στα λάθη μας καμένοι εραστές
και οι δυνάμεις μας αφήνουνε και αυτές
στο πεπρωμένο μας δεν ήτανε γραφτό
αυτό το έγκλημα το κάναμε κι οι δυο
Φταίμε
σαν εμπρηστές όλα τα καίμε
σταμάτα τώρα, τι να λέμε;
Φταίμε, φταίμε
Αυτός ο έρωτας δεν άξιζε να ζει
κι ήτανε λάθος μας που ζούσαμε μαζί
σαν ένα τζάμι που `χε σπάσει από καιρό
και τα κομμάτια του μας κόψαν και τους δυο
Τώρα το χώμα έχει στεγνώσει απ’ τη βροχή
και εμείς τη δίψα μας την κάναμε ενοχή
δεν έχει όνειρα η ζωή άλλα για μας
για ποιαν αγάπη και ποιον έρωτα μιλάς
|
Sorós ta prágmata, spasména edó ke eki
ki ine to spíti mas ikóna tragikí
óla thimízun énan paralogismó
den ton glitónume aftón to chorismó
Mésa sta láthi mas kaméni erastés
ke i dinámis mas afínune ke aftés
sto peproméno mas den ítane graftó
aftó to égklima to káname ki i dio
Fteme
san ebristés óla ta keme
stamáta tóra, ti na léme;
Fteme, fteme
Aftós o érotas den áksize na zi
ki ítane láthos mas pu zusame mazí
san éna tzámi pu `che spási apó keró
ke ta kommátia tu mas kópsan ke tus dio
Tóra to chóma échi stegnósi ap’ ti vrochí
ke emis ti dípsa mas tin káname enochí
den échi ónira i zoí álla gia mas
gia pian agápi ke pion érota milás
|