Το σπασμένο βιολί του κόσμου ακόμα ουρλιάζει
Στα νωπά σπαρμένα χωράφια η μέρα χαράζει
Φαντάροι χορεύουν τις νύχτες σε άδειες ταβέρνες
Δελφίνια στο πέλαγο μόνα, νεράκι στις στέρνες
Νησιά ταξιδεύουν στον ήλιο, κανείς δε μιλάει
Την Άνοιξη όλοι προσμένουν
Κι αυτή προσπερνάει
Όλα κύριε Νίκο είναι εδώ
Όπως τα άφησες εσύ κι όπως τα ξέρεις
Από της λύπης τον καιρό
Κι όταν γυρίσεις και σε δω
Μέσα στη στάμνα τη χρυσή νερό να φέρεις
Της λησμονιάς πικρό νερό
Το πιστό σκυλί της Ιθάκης στα πόδια σου κλαίει
Και η καλή, παλιά Περσεφόνη τραγούδια σου λέει
Η φωτιά πληγή που σε καίει, δε λέει να γιάνει
Το πικρό το όνειρο φταίει του αδελφού Μακρυγιάννη
Πόσο ακόμα ραγιάδες η Κρήτη κι η Μάνη
Σκοτεινές μαυροφόρες, μανάδες στου Οδυσσέα το χάνι
|
To spasméno violí tu kósmu akóma urliázi
Sta nopá sparména choráfia i méra charázi
Fantári chorevun tis níchtes se ádies tavérnes
Delfínia sto pélago móna, neráki stis stérnes
Nisiá taksidevun ston ílio, kanis de milái
Tin Άniksi óli prosménun
Ki aftí prospernái
Όla kírie Níko ine edó
Όpos ta áfises esí ki ópos ta kséris
Apó tis lípis ton keró
Ki ótan girísis ke se do
Mésa sti stámna ti chrisí neró na féris
Tis lismoniás pikró neró
To pistó skilí tis Ithákis sta pódia su klei
Ke i kalí, paliá Persefóni tragudia su léi
I fotiá pligí pu se kei, de léi na giáni
To pikró to óniro ftei tu adelfu Makrigiánni
Póso akóma ragiádes i Kríti ki i Máni
Skotinés mavrofóres, manádes stu Odisséa to cháni
|