Είναι τόσο αργά νιώθω κουρασμένος
Θάλασσα πάγου θα σε συναντήσω εκεί
ζω μια αμήχανη σιωπή που δεν καταλαβαίνω
Μου ‘πες θα φύγεις, δεν μπορείς
μέσα στα δίχτυα μου να ζεις
Μα η ανάσα της αγάπης μοιάζει με παγωμένος Μάρτης
Θα περιμένω μήπως θα ‘ρθεις και το αντίο μη το πεις
Θα σε γυρεύω πιο πολύ όσο σ’ αρνιέμαι
Θα σε γυρεύω πιο πολύ όσο δε θες
και όταν πάλι μόνος μου ξεχνιέμαι
Θα με κοιτάς όπως ο ήλιος την αυγή
|
Ine tóso argá niótho kurasménos
Thálassa págu tha se sinantíso eki
zo mia amíchani siopí pu den katalaveno
Mu ‘pes tha fígis, den boris
mésa sta díchtia mu na zis
Ma i anása tis agápis miázi me pagoménos Mártis
Tha periméno mípos tha ‘rthis ke to antío mi to pis
Tha se girevo pio polí óso s’ arniéme
Tha se girevo pio polí óso de thes
ke ótan páli mónos mu ksechniéme
Tha me kitás ópos o ílios tin avgí
|