Έκλαψα, τρελάθηκα
ισχυρός ο δεσμός
κι από `κει πιάστηκα.
Έγειρα και χάθηκα
η αγκαλιά σου φως
κι όταν κοιτάχτηκα
με είδα αλλιώς.
Άρνηση δε δέχομαι,
άρνηση αβάσταχτη.
Ναι, του κόσμου η πιο ωραία λέξη το ναι.
Πες την είτε χιονίσει είτε βρέξει, το ναι.
Κοίτα με στα μάτια μου.
Ναι φως μου, δες ξανά
βρες τα κομμάτια μου.
Άφοβα και άχρονα
πίστεψέ με βαθιά.
Θεέ μου, να σ’ αντάμωνα
θα ανέβω σκαλιά.
Άρνηση δε δέχομαι,
άρνηση αβάσταχτη.
|
Έklapsa, treláthika
ischirós o desmós
ki apó `ki piástika.
Έgira ke cháthika
i agkaliá su fos
ki ótan kitáchtika
me ida alliós.
Άrnisi de déchome,
árnisi avástachti.
Ne, tu kósmu i pio orea léksi to ne.
Pes tin ite chionísi ite vréksi, to ne.
Kita me sta mátia mu.
Ne fos mu, des ksaná
vres ta kommátia mu.
Άfova ke áchrona
pístepsé me vathiá.
Theé mu, na s’ antámona
tha anévo skaliá.
Άrnisi de déchome,
árnisi avástachti.
|