Η φούστα με το σκίσιμο στο πλάι
καρφί τακούνι,
που ποτέ δε συγχωράει.
Βγήκα σαν έμπαινε η βραδιά
μ’ έναν καθρέφτη για καρδιά
και στο λαιμό ένα σταυρό
τ’ αγόρια βρίσκω στο χορό.
Τ’ αγόρια μέσα στο χορό
μαθαίνουν τη μαλαγανιά
κι όχι δεν είναι ζητιανιά
να παζαρεύεις το φιλί
άμα το θες τόσο πολύ.
Τα μάτια με το σύννεφο στο πλάι
για όσους βρήκαν
τη ζωή που δε μετράει.
Κι έρχονται τ’ άγουρα παιδιά
και ρίχνουν λάδι στη φωτιά.
Έλα, γιαβάς, έλα σε μας
τ’ αγόρια ρούχα της σκιάς.
Τ’ αγόρια ρούχα της σκιάς
που δεν τα θες να τα φοράς
βγήκαν κι αυτά στη ζητιανιά
και για να φύγει η ρετσινιά
κάνε πως θες για μια φορά.
|
I fusta me to skísimo sto plái
karfí takuni,
pu poté de sigchorái.
Ogíka san ébene i vradiá
m’ énan kathréfti gia kardiá
ke sto lemó éna stavró
t’ agória vrísko sto choró.
T’ agória mésa sto choró
mathenun ti malaganiá
ki óchi den ine zitianiá
na pazarevis to filí
áma to thes tóso polí.
Ta mátia me to sínnefo sto plái
gia ósus vríkan
ti zoí pu de metrái.
Ki érchonte t’ águra pediá
ke ríchnun ládi sti fotiá.
Έla, giavás, éla se mas
t’ agória rucha tis skiás.
T’ agória rucha tis skiás
pu den ta thes na ta forás
vgíkan ki aftá sti zitianiá
ke gia na fígi i retsiniá
káne pos thes gia mia forá.
|