|
Πως με τρομάζει η μοναξιά μου,
όταν βραδιάζει μου λέει, έλα,
κι όσο τη νιώθω τόσο κοντά μου,
φοβάμαι μην κάνω καμιά τρέλα.
Άκου λοιπόν τώρα μια αλήθεια,
δυο λόγια απλά, χρόνια κρυμμένα,
η μοναξιά είναι συνήθεια,
είναι κι αυτή μόνη μ’ εσένα.
Δεν ξέρω πως τα καταφέρνεις,
είναι φορές που σε ζηλεύω,
τη μοναξιά μου εσύ μου παίρνεις,
μόνο κοντά σου δεν κινδυνεύω.
Μη σε τρομάζει η μοναξιά σου,
ψάχνει για φίλο απελπισμένα,
όταν βραδιάσει θα ‘ρθει κοντά σου,
κι ύστερα πάλι θα ‘ρθει σε μένα.
Και να θυμάσαι, μες στη ζωή
υπάρχουν κι άλλοι, κι άλλοι πολλοί,
που σκέφτονται όπως εσύ,
κι αισθάνονται όπως εσύ.
Καλό βράδυ, καλό βράδυ,
υπάρχει φως μες στο σκοτάδι.
Και να θυμάσαι, μες στη ζωή
υπάρχουν κι άλλοι, κι άλλοι πολλοί,
που σκέφτονται όπως εσύ,
κι αισθάνονται όπως εσύ.
Καλό βράδυ, καλό βράδυ,
υπάρχει φως μες στο σκοτάδι.
|
Pos me tromázi i monaksiá mu,
ótan vradiázi mu léi, éla,
ki óso ti niótho tóso kontá mu,
fováme min káno kamiá tréla.
Άku lipón tóra mia alíthia,
dio lógia aplá, chrónia krimména,
i monaksiá ine siníthia,
ine ki aftí móni m’ eséna.
Den kséro pos ta kataférnis,
ine forés pu se zilevo,
ti monaksiá mu esí mu pernis,
móno kontá su den kindinevo.
Mi se tromázi i monaksiá su,
psáchni gia fílo apelpisména,
ótan vradiási tha ‘rthi kontá su,
ki ístera páli tha ‘rthi se ména.
Ke na thimáse, mes sti zoí
ipárchun ki álli, ki álli polli,
pu skéftonte ópos esí,
ki esthánonte ópos esí.
Kaló vrádi, kaló vrádi,
ipárchi fos mes sto skotádi.
Ke na thimáse, mes sti zoí
ipárchun ki álli, ki álli polli,
pu skéftonte ópos esí,
ki esthánonte ópos esí.
Kaló vrádi, kaló vrádi,
ipárchi fos mes sto skotádi.
|
