Καθρεφτίζω το νου
Σε φεγγαριού σπηλιές
Κι άμα σε δω να κλαις
το πρωί θα φύγω αλλού
Θα μου βάφει η βροχή
τ’ ασήμια στον ταφτά
κι άμα σε δω κλεφτά
στο λαιμό θα δέσω αρχή
Ερωτά μου αγκάθι στέμμα
και βέλη μου Σεβαστιανά
Αν είχε ο πόνος αίμα
θα κοκκίνιζε βουνά
Καθρεφτίζω τη γη
σε βαρελιού κοιλιά
κι άμα σε βρουν φιλιά
θα `ναι ο ύπνος μου που αργεί
Κι απ’ τις πέντε ζωές
που ζούμε χωριστά
τα μάτια έχω κλειστά
κι ας μου δείξανε στεριές
|
Kathreftízo to nu
Se fengariu spiliés
Ki áma se do na kles
to pri tha fígo allu
Tha mu váfi i vrochí
t’ asímia ston taftá
ki áma se do kleftá
sto lemó tha déso archí
Erotá mu agkáthi stémma
ke véli mu Sevastianá
An iche o pónos ema
tha kokkínize vuná
Kathreftízo ti gi
se vareliu kiliá
ki áma se vrun filiá
tha `ne o ípnos mu pu argi
Ki ap’ tis pénte zoés
pu zume choristá
ta mátia écho klistá
ki as mu diksane steriés
|