Έλα βράδυ αγαπημένο
πέσε πάνω από την πόλη να χαθεί..
Να χαθεί η σκληρή μορφή της
που μου τρώει χρόνια τώρα τη ζωή
Δε μου μένει να διαλέξω,
πέσε νύχτα μην αργείς
κι άσε με να ταξιδέψω
στα πελάγη του μυαλού μου, να χαρείς…
Θάψε νύχτα τις αντένες, τα γιαπιά
θάψε τους δρόμους να χαθούν…
Μες στο μαύρο σου σκοτάδι
μόνο θάλασσες γαλάζιες ν’ απλωθούν.
|
Έla vrádi agapiméno
pése páno apó tin póli na chathi..
Na chathi i sklirí morfí tis
pu mu trói chrónia tóra ti zoí
De mu méni na dialékso,
pése níchta min argis
ki áse me na taksidépso
sta pelági tu mialu mu, na charis…
Thápse níchta tis anténes, ta giapiá
thápse tus drómus na chathun…
Mes sto mavro su skotádi
móno thálasses galázies n’ aplothun.
|