|
Στάχτη, τα όνειρά μου στάχτη
Εγώ στο παρά κάτι και εσύ στο ακριβώς
Λόγια, κρατάν κλειστά τα στόρια
Και μέσα στην καρδιά μας, πώς να περάσει φως
Λείπει το χαμόγελό σου κι η ζωή μου έχει γίνει
μία νύχτα που σκοτώνει και να ζήσω δε μ’ αφήνει
το ταβάνι με πλακώνει, προσπαθώ να σε μισήσω
και έχω καταφέρει μόνο, πιο πολύ να σ’ αγαπήσω
Κλείνω, στη μοναξιά μου κλείνω
Τις σκέψεις μου και αφήνω, το χρόνο να περνά
Όμως ο πόνος είναι δρόμος και όλο εσένα φέρνει
Στη σκέψη μου ξανά
Λείπει το χαμόγελό σου κι η ζωή μου έχει γίνει
μία νύχτα που σκοτώνει και να ζήσω δε μ’ αφήνει
το ταβάνι με πλακώνει, προσπαθώ να σε μισήσω
και έχω καταφέρει μόνο, πιο πολύ να σ’ αγαπήσω
Να σε ξεχάσω είναι αδύνατο, απ’ την καρδιά πώς να κρυφτώ
Για σένα είναι κάτι ασήμαντο, μα εγώ ακόμα σ’ αγαπώ
|
Stáchti, ta ónirá mu stáchti
Egó sto pará káti ke esí sto akrivós
Lógia, kratán klistá ta stória
Ke mésa stin kardiá mas, pós na perási fos
Lipi to chamógeló su ki i zoí mu échi gini
mía níchta pu skotóni ke na zíso de m’ afíni
to taváni me plakóni, prospathó na se misíso
ke écho kataféri móno, pio polí na s’ agapíso
Klino, sti monaksiá mu klino
Tis sképsis mu ke afíno, to chróno na perná
Όmos o pónos ine drómos ke ólo eséna férni
Sti sképsi mu ksaná
Lipi to chamógeló su ki i zoí mu échi gini
mía níchta pu skotóni ke na zíso de m’ afíni
to taváni me plakóni, prospathó na se misíso
ke écho kataféri móno, pio polí na s’ agapíso
Na se ksecháso ine adínato, ap’ tin kardiá pós na kriftó
Gia séna ine káti asímanto, ma egó akóma s’ agapó
|
