Ήρθε κι η Παρασκευή που είναι ίδια με την Τρίτη,
ήρθε το Σάββατο και εγώ πάλι μονάχη μες στο σπίτι,
ίδια η κάθε μου στιγμή συνηθισμένες εβδομάδες,
κουράστηκα να πολεμώ της ψυχής μου τους φονιάδες,
της ψυχής μου τους φονιάδες.
Μάτια κλαμένα θα `χω για σένα,
τώρα που είσαι μακριά.
Μάτια κλαμένα που απελπισμένα,
θα σου φωνάζουν γύρνα ξανά.
Ήρθε και η Κυριακή και είναι ίδια κάθε μέρα,
η μοναξιά μου με κοιτά δυο τρία βήματα πιο πέρα,
τι να την κάνω μια καρδιά που δε μ’ ακούει κι ας φωνάζω,
τα βήματά μου είν’ αργά, τρέχει η ζωή και εγώ τρομάζω,
τρέχει η ζωή και εγώ τρομάζω
|
Ήrthe ki i Paraskeví pu ine ídia me tin Tríti,
írthe to Sávvato ke egó páli monáchi mes sto spíti,
ídia i káthe mu stigmí sinithisménes evdomádes,
kurástika na polemó tis psichís mu tus foniádes,
tis psichís mu tus foniádes.
Mátia klaména tha `cho gia séna,
tóra pu ise makriá.
Mátia klaména pu apelpisména,
tha su fonázun girna ksaná.
Ήrthe ke i Kiriakí ke ine ídia káthe méra,
i monaksiá mu me kitá dio tría vímata pio péra,
ti na tin káno mia kardiá pu de m’ akui ki as fonázo,
ta vímatá mu in’ argá, tréchi i zoí ke egó tromázo,
tréchi i zoí ke egó tromázo
|