Για κείνη που είχε έρθει ένα χλωμό Σεπτέμβρη
μ’ ένα άσπρο αμάξι έγνεψε να ανεβώ…
Με έκανε να πιστέψω, να βρω ζωή εκεί έξω,
δρόμο που βγάζει σ’ ένα ανοιχτό ουρανό.
Κι έριξε μαύρη πέτρα, απ’ την αρχή είπε μέτρα,
πριν να μετρήσεις τ’ αστέρια δε γυρνώ.
Καίγαν τα δύο της μάτια, σαν φλογερά πετράδια
είναι για κείνη το τραγούδι αυτό.
Πέρασαν καλοκαίρια, φεγγάρια, μεσημέρια,
του κόσμου η θλίψη μακριά μας πέρναγε.
Για τέλος δε μιλούσε, νόμιζα πως θα αργούσε
νόμιζα η τύχη αλλιώς θα το έγραφε.
Και εκείνη τώρα φεύγει, ένα χλωμό Σεπτέμβρη
μ’ ένα άσπρο αμάξι σαν άσχημο όνειρο.
Με έκανε να πιστέψω, να βρω ζωή εκεί έξω,
δρόμο που βγάζει σ’ ένα ανοιχτό ουρανό.
Είναι για κείνη το τραγούδι αυτό…
|
Gia kini pu iche érthi éna chlomó Septémvri
m’ éna áspro amáksi égnepse na anevó…
Me ékane na pistépso, na vro zoí eki ékso,
drómo pu vgázi s’ éna anichtó uranó.
Ki érikse mavri pétra, ap’ tin archí ipe métra,
prin na metrísis t’ astéria de girnó.
Kegan ta dío tis mátia, san flogerá petrádia
ine gia kini to tragudi aftó.
Pérasan kalokeria, fengária, mesiméria,
tu kósmu i thlípsi makriá mas pérnage.
Gia télos de miluse, nómiza pos tha arguse
nómiza i tíchi alliós tha to égrafe.
Ke ekini tóra fevgi, éna chlomó Septémvri
m’ éna áspro amáksi san áschimo óniro.
Me ékane na pistépso, na vro zoí eki ékso,
drómo pu vgázi s’ éna anichtó uranó.
Ine gia kini to tragudi aftó…
|