Ο χειμώνας έβαλε μια υπογραφή
και βαριά τα σύννεφα, σκέπασαν τη γη
Κοίτα είπες μαύρισε έξω ο ουρανός
είναι σα να νύχτωσε, άναψε το φως.
κι ύστερα μ’ αγκάλιασες, κι ήτανε ζεστά
μέσα στου κορμιού σου τη φωτιά.
Μέσα στης βροχής τον ήχο, τη φωνή σου άκουσα
σ’ αγαπώ να ψιθυρίζει, και φτερά μεγάλωσα.
Μέσα στης βροχής τον ήχο, γίναν χίλια θαύματα
κι ήθελα να βρέχει έξω, μέχρι τα χαράματα.
Η ελπίδα πάγωσε, μέσα στο βοριά
και το δάκρυ κύλησε, από τη ματιά.
Έλα είπες πέρασε, μην τα παρατάς
θα `μαι πάντα δίπλα σου, κάπου ν’ ακουμπάς.
Κι’ ύστερα μ’ αγκάλιασες, μέσα στη βροχή
και το τέλος έγινε αρχή.
|
O chimónas évale mia ipografí
ke variá ta sínnefa, sképasan ti gi
Kita ipes mavrise ékso o uranós
ine sa na níchtose, ánapse to fos.
ki ístera m’ agkáliases, ki ítane zestá
mésa stu kormiu su ti fotiá.
Mésa stis vrochís ton ícho, ti foní su ákusa
s’ agapó na psithirízi, ke fterá megálosa.
Mésa stis vrochís ton ícho, ginan chília thafmata
ki íthela na vréchi ékso, méchri ta charámata.
I elpída págose, mésa sto voriá
ke to dákri kílise, apó ti matiá.
Έla ipes pérase, min ta paratás
tha `me pánta dípla su, kápu n’ akubás.
Ki’ ístera m’ agkáliases, mésa sti vrochí
ke to télos égine archí.
|