|
Καταμεσήμερο στις τρεις ήρθε ο έρωτας
μ’ ένα κόκκινο γαρίφαλο στα χείλη.
Και την καρδιά μου πού την πέταξε, μη με ρωτάς:
πάνω απ’ τα σύννεφα, στο δέκατο το μίλι.
Για σένα τη Μεσόγειο θα κάψω,
φωτιά να πέσω μέσα της θ’ ανάψω.
Μικρό μου, τη ζωή σου θα αλλάξω,
για σένα τη Μεσόγειο θα κάψω.
Το βουλιαγμένο θαλασσί έχουν τα μάτια σου
και με τσακίζεις ποιος μπορεί να με βοηθήσει.
Τα χάνω, πάντα υποκύπτω στα γινάτια σου,
σαν αμαρτία στάζεις, λιώνω, έχω σβήσει.
Για σένα τη Μεσόγειο θα κάψω,
φωτιά να πέσω μέσα της θ’ ανάψω.
Μικρό μου, τη ζωή σου θα αλλάξω,
για σένα τη Μεσόγειο θα κάψω.
|
Katamesímero stis tris írthe o érotas
m’ éna kókkino garífalo sta chili.
Ke tin kardiá mu pu tin pétakse, mi me rotás:
páno ap’ ta sínnefa, sto dékato to míli.
Gia séna ti Mesógio tha kápso,
fotiá na péso mésa tis th’ anápso.
Mikró mu, ti zoí su tha allákso,
gia séna ti Mesógio tha kápso.
To vuliagméno thalassí échun ta mátia su
ke me tsakízis pios bori na me voithísi.
Ta cháno, pánta ipokípto sta ginátia su,
san amartía stázis, lióno, écho svísi.
Gia séna ti Mesógio tha kápso,
fotiá na péso mésa tis th’ anápso.
Mikró mu, ti zoí su tha allákso,
gia séna ti Mesógio tha kápso.
|
