|
Μόλις χθες ακόμα χθες
Τις νόμιζα δικές μου όλες τις χαρές
Και ούτε που το πίστευα ότι μπορεί
Να έρθει και για μένα
Αυτή εδώ η στιγμή
Που ξαφνικά
Κι εγώ δεν ξέρω πως
Σταμάτησε να καίει
Εκείνο εκεί το φως
Που μου `δειχνε τον δρόμο
Τόσο φωτεινό
Λες κι ήμουν ένα αστέρι
Μες στον ουρανό
Λες κι ήτανε δικά μου όλα στη ζωή
Τα πήρα βιαστικά με μια αναπνοή
Και όσο κι αν περίμενα να `ρθεί αυτή η στιγμή
Μέσα μου πάντα έδειχνα ακόμα δυνατή
Κι έτσι χωρίς προσπάθεια καμιά
Χαιρόμουν τις στιγμές δεν άφησα καμιά
Και να που ακόμα χτες
Δεν ήξερα πως μια στιγμή μονάχα φτάνει
Για να `ρθει η ερημιά
Μόλις χθες ακόμα χθες
Μου έλεγε η ζωή
Να πάρε ό,τι θες
Και νόμιζα δικές μου όλες τις χαρές
Κι αυτά ήταν μόλις
Ακόμα μόλις χτες
|
Mólis chthes akóma chthes
Tis nómiza dikés mu óles tis charés
Ke ute pu to písteva óti bori
Na érthi ke gia ména
Aftí edó i stigmí
Pu ksafniká
Ki egó den kséro pos
Stamátise na kei
Ekino eki to fos
Pu mu `dichne ton drómo
Tóso fotinó
Les ki ímun éna astéri
Mes ston uranó
Les ki ítane diká mu óla sti zoí
Ta píra viastiká me mia anapnoí
Ke óso ki an perímena na `rthi aftí i stigmí
Mésa mu pánta édichna akóma dinatí
Ki étsi chorís prospáthia kamiá
Cherómun tis stigmés den áfisa kamiá
Ke na pu akóma chtes
Den íksera pos mia stigmí monácha ftáni
Gia na `rthi i erimiá
Mólis chthes akóma chthes
Mu élege i zoí
Na páre ó,ti thes
Ke nómiza dikés mu óles tis charés
Ki aftá ítan mólis
Akóma mólis chtes
|
