|
Δεν είμαστε δυο τώρα πια
είμαστε τρεις εγώ εσύ και η μοναξιά
που της αφήσαμε το δρόμο να περάσει
προτού να ζήσουμε να μας γεράσει.
Πως να ζήσουμε πως, σ’ ένα σπίτι γεμάτο ερημιά
σ’ ένα σπίτι που πήρε φωτιά κι όλα γίνανε στάχτη
πως να ζήσουμε πως που `χει σβήσει απ’ τα μάτια το φως
και έχει γίνει η ζωή τώρα πια μοναξιά, μοναξιά.
Μοναξιά (Χ2)
Δεν είμαστε δυο τώρα πια
ανάμεσα μας έχει μπει η μοναξιά
και είναι ατέλειωτες οι νύχτες που περνάμε
γιατί δε μάθαμε να αγαπάμε.
Πως να ζήσουμε πως, σ’ ένα σπίτι γεμάτο ερημιά
σ’ ένα σπίτι που πήρε φωτιά και όλα γίνανε στάχτη
πως να ζήσουμε πως που `χει σβήσει απ’ τα μάτια το φως
και έχει γίνει η ζωή τώρα πια μοναξιά, μοναξιά.
Μοναξιά (Χ3)
|
Den imaste dio tóra pia
imaste tris egó esí ke i monaksiá
pu tis afísame to drómo na perási
protu na zísume na mas gerási.
Pos na zísume pos, s’ éna spíti gemáto erimiá
s’ éna spíti pu píre fotiá ki óla ginane stáchti
pos na zísume pos pu `chi svísi ap’ ta mátia to fos
ke échi gini i zoí tóra pia monaksiá, monaksiá.
Monaksiá (Ch2)
Den imaste dio tóra pia
anámesa mas échi bi i monaksiá
ke ine atéliotes i níchtes pu pernáme
giatí de máthame na agapáme.
Pos na zísume pos, s’ éna spíti gemáto erimiá
s’ éna spíti pu píre fotiá ke óla ginane stáchti
pos na zísume pos pu `chi svísi ap’ ta mátia to fos
ke échi gini i zoí tóra pia monaksiá, monaksiá.
Monaksiá (Ch3)
|
