Καθ’ ένας κρύβει στην καρδιά του όσα τον καίνε
και τον λιώνουν, με βήματα βαριά μετράει
τα βάσανα που δεν τελειώνουν.
Ζούμε μονάχοι στη γη δίχως ελπίδα,
σαν τρομαγμένα πουλιά στη καταιγίδα.
Καθ’ ένας έρχεται στον κόσμο μ’ ένα παράπονο
ένα βάρος, με το ίδιο βάρος ξαναφεύγει
και με της γνώσης του το θάρρος.
Ζούμε μονάχοι στη γη δίχως ελπίδα,
σαν τρομαγμένα πουλιά στη καταιγίδα.
Μα στις καλές μας στιγμές φέγγουν τα βράδια,
λάμπει το φως της ψυχής μες στα σκοτάδια
και στη γιορτή μας κι ο εχθρός είν’ αδερφός
και καλεσμένος μας κι ο χάρος ο σκληρός.
|
Kath’ énas krívi stin kardiá tu ósa ton kene
ke ton liónun, me vímata variá metrái
ta vásana pu den teliónun.
Zume monáchi sti gi díchos elpída,
san tromagména puliá sti kategida.
Kath’ énas érchete ston kósmo m’ éna parápono
éna város, me to ídio város ksanafevgi
ke me tis gnósis tu to thárros.
Zume monáchi sti gi díchos elpída,
san tromagména puliá sti kategida.
Ma stis kalés mas stigmés féngun ta vrádia,
lábi to fos tis psichís mes sta skotádia
ke sti giortí mas ki o echthrós in’ aderfós
ke kalesménos mas ki o cháros o sklirós.
|