|
Σήμερα που όλα είν’ εφήμερα πια
Ζούμε για μία στιγμή, μια διαδρομή
Τα όνειρα που ’χα παιδί
αναμνήσεις γι’ ανταμοιβή
Μόνη μου ελπίδα εσύ, μόνο εσύ.
Έλα κοντά μου εδώ
στη σκληρή μοναξιά μου
Έλα κοντά για να βρω
καταφύγιο καρδιά μου
Κάθε στιγμή μαζί
θα’ σαι παρηγοριά μου
Έλα κοντά μην αργείς
έλα καρδιά μου.
Ξύπνησαν, οι φόβοι μου με ξύπνησαν
Κοίταξα τον ουρανό, τ’ αύριο πολύ μακρινό
Πήρα ένα κομμάτι χαρτί και ζωγράφισα μια φυλακή
Τ’ άγγιγμά σου μια ανάσα ζωής, μόνο εσύ.
|
Símera pu óla in’ efímera pia
Zume gia mía stigmí, mia diadromí
Ta ónira pu ’cha pedí
anamnísis gi’ antamiví
Móni mu elpída esí, móno esí.
Έla kontá mu edó
sti sklirí monaksiá mu
Έla kontá gia na vro
katafígio kardiá mu
Káthe stigmí mazí
tha’ se parigoriá mu
Έla kontá min argis
éla kardiá mu.
Ksípnisan, i fóvi mu me ksípnisan
Kitaksa ton uranó, t’ avrio polí makrinó
Píra éna kommáti chartí ke zográfisa mia filakí
T’ ángigmá su mia anása zoís, móno esí.
|
