Τρέμω την ώρα που θα ‘μαι πια μόνος,
τότε που φίλος μου θα ‘ναι ο πόνος,
κι ας μου υπόσχεσαι δε θα μ’ αφήσεις,
φτάνει που μέσα σου δε θα με σβήσεις.
Μόνοι ερχόμαστε και μόνοι φεύγουμε
με την αγάπη σου σίγουρα είδα,
όμως η μοίρα μας που δε διαλέγουμε
κάνει τον έρωτα βαθιά ρυτίδα.
Τρέμω μην πεις πως σε θέλω ακόμα
μα το φιλί δε θ’ αγγίζει το στόμα,
θα μ’ αγκαλιάζεις με χρέος και πρέπει
μα η ψυχή μου το τέλος θα βλέπει.
Μόνοι ερχόμαστε και μόνοι φεύγουμε
με την αγάπη σου σίγουρα είδα,
όμως η μοίρα μας που δε διαλέγουμε
κάνει τον έρωτα βαθιά ρυτίδα.
|
Trémo tin óra pu tha ‘me pia mónos,
tóte pu fílos mu tha ‘ne o pónos,
ki as mu ipóschese de tha m’ afísis,
ftáni pu mésa su de tha me svísis.
Móni erchómaste ke móni fevgume
me tin agápi su sígura ida,
ómos i mira mas pu de dialégume
káni ton érota vathiá ritída.
Trémo min pis pos se thélo akóma
ma to filí de th’ angizi to stóma,
tha m’ agkaliázis me chréos ke prépi
ma i psichí mu to télos tha vlépi.
Móni erchómaste ke móni fevgume
me tin agápi su sígura ida,
ómos i mira mas pu de dialégume
káni ton érota vathiá ritída.
|