Κι αν προσπαθώ δε βρίσκω λέξεις
και πως αλλιώς να με πιστέψεις,
σ’ αυτό τον κόσμο πως να ζήσω
χωρίς εσένανε, εγώ.
Μου ‘λειψες πολύ κι έχω κουραστεί
σ’ άλλες αγκαλιές να σε γυρεύω,
μου ‘λειψες πολύ κι είναι το φιλί
τραύμα που πονά κι εσύ παντού και πουθενά.
Κι αν προσπαθώ, τι καταφέρνω,
απ’ τ’ αδιέξοδο δε βγαίνω,
πια δεν μπορώ εγώ να ζήσω
χωρίς εσένα, ούτε λεπτό.
Μου ‘λειψεςς πολύ κι έχω κουραστεί
σ’ άλλες αγκαλιές να σε γυρεύω,
μου ‘λειψες πολύ κι είναι το φιλί
τραύμα που πονά κι εσύ παντού και πουθενά.
|
Ki an prospathó de vrísko léksis
ke pos alliós na me pistépsis,
s’ aftó ton kósmo pos na zíso
chorís esénane, egó.
Mu ‘lipses polí ki écho kurasti
s’ álles agkaliés na se girevo,
mu ‘lipses polí ki ine to filí
trafma pu poná ki esí pantu ke puthená.
Ki an prospathó, ti kataférno,
ap’ t’ adiéksodo de vgeno,
pia den boró egó na zíso
chorís eséna, ute leptó.
Mu ‘lipsess polí ki écho kurasti
s’ álles agkaliés na se girevo,
mu ‘lipses polí ki ine to filí
trafma pu poná ki esí pantu ke puthená.
|