|
Και δεν υπάρχει χώρος απόψε εδώ μέσα
ο κόσμος στριμωγμένος αδιάφορος γελά
κι εγώ κομματιασμένος, μονάχος, πικραμένος
ρωτάω δυο τρεις φίλους αν είσαι εσύ καλά
Να ‘σαι καλά μα δεν μπορώ να σε ξεχάσω
Να ‘σαι καλά μα δεν μπορώ να ξεχαστώ
μόνο η ψυχή μου ξέρει πόσο μου ‘χεις λείψει
μόνο η ψυχή μου ξέρει πόσο σ’ αγαπώ
Να ‘σαι καλά μα δεν μπορώ να σε ξεχάσω
Να ‘σαι καλά μα σε θυμάμαι συνεχώς
μόνο η ψυχή μου ξέρει πόσο έχω κλάψει
να ’σαι καλά μα νιώθω τόσο μοναχός
Και δεν υπάρχει χώρος μα εγώ κι εδώ σε ψάχνω
στο στέκι που σ’ αρέσει και εμένα με χαλά
σχεδόν αδικημένος, μονάχος, λυπημένος
χωρίς εσένα νιώθω πως δεν είμαι καλά
|
Ke den ipárchi chóros apópse edó mésa
o kósmos strimogménos adiáforos gelá
ki egó kommatiasménos, monáchos, pikraménos
rotáo dio tris fílus an ise esí kalá
Na ‘se kalá ma den boró na se ksecháso
Na ‘se kalá ma den boró na ksechastó
móno i psichí mu kséri póso mu ‘chis lipsi
móno i psichí mu kséri póso s’ agapó
Na ‘se kalá ma den boró na se ksecháso
Na ‘se kalá ma se thimáme sinechós
móno i psichí mu kséri póso écho klápsi
na ’se kalá ma niótho tóso monachós
Ke den ipárchi chóros ma egó ki edó se psáchno
sto stéki pu s’ arési ke eména me chalá
schedón adikiménos, monáchos, lipiménos
chorís eséna niótho pos den ime kalá
|
