Μάτια μου τα κομμάτια μου
που έχει σκορπίσει ο καιρός
να τα μαζέψεις να χτίσουμε ένα σπίτι
άδεια ήταν τα χάδια μου
μα μου ξανάρθες γερός
έχει ο Θεός μες στο χρόνο τον αλήτη
Πάει, ξαναγυρνάει
μας τυραννάει η φλόγα αυτή
μα όποιος αγαπάει
πως να της κρυφτεί
Πάει, ξαναγυρνάει
φεγγοβολάει η νύχτα αυτή
και όποιον αγαπάει
τον κερνάει γιορτή
Μάτια μου τα παλάτια μου
έχουν θεμέλια γερά
στη μοναξιά της ερήμου και της βίας
το άγριο χτες γίνεται αύριο
και τα σκληρά τρυφερά
είναι βαθιά τα νερά της ευτυχίας
Ένα μαγεμένο παρελθόν
έρχεται κι ανάβει το παρόν
κι ύστερα στο μέλλον προχωράει
πάει, ξαναγυρνάει, τι θέλει;
Πάει, ξαναγυρνάει
μας τυραννάει η φλόγα αυτή
μα όποιος αγαπάει
πως να της κρυφτεί
Πάει, ξαναγυρνάει
φεγγοβολάει η νύχτα αυτή
και όποιον αγαπάει
τον κερνάει γιορτή
|
Mátia mu ta kommátia mu
pu échi skorpísi o kerós
na ta mazépsis na chtísume éna spíti
ádia ítan ta chádia mu
ma mu ksanárthes gerós
échi o Theós mes sto chróno ton alíti
Pái, ksanagirnái
mas tirannái i flóga aftí
ma ópios agapái
pos na tis krifti
Pái, ksanagirnái
fengovolái i níchta aftí
ke ópion agapái
ton kernái giortí
Mátia mu ta palátia mu
échun themélia gerá
sti monaksiá tis erímu ke tis vías
to ágrio chtes ginete avrio
ke ta sklirá triferá
ine vathiá ta nerá tis eftichías
Έna mageméno parelthón
érchete ki anávi to parón
ki ístera sto méllon prochorái
pái, ksanagirnái, ti théli;
Pái, ksanagirnái
mas tirannái i flóga aftí
ma ópios agapái
pos na tis krifti
Pái, ksanagirnái
fengovolái i níchta aftí
ke ópion agapái
ton kernái giortí
|