|
Ξαναγυρνώ στο σπίτι αυτό με τους κερένιους πόθους.
Είναι βαριά η κλειδαριά κι η νύχτα λιγοστεύει
και γύρω τ’ άστρα χύνουν φως να λούσεις τα μαλλιά σου.
Ποιος στέλνει την αγάπη μου τόσες οργιές μακριά σου;
Τριγύρω οι φίλοι μου οι παλιοί ποτέ δεν ήσαν νέοι
κρατούν συμβάσεις κι ευωδιές παλιές και μαραμένες
κι οι μέρες με σκεπάζουνε ασφυκτικά μαζί τους.
Που ‘σαι λοιπόν, αγάπη μου, να σβήσεις τη μορφή τους;
Μοιάζει η φωνή μου αδύναμη, τη σβήνουν κάθε βράδυ
σκιάζουν με φως τη νύχτα μου, χτυπούνε τα όνειρά μου.
Τα λόγια μου ασθενικά δε φτάνουνε σε σένα
ξυπνώ και βλέπω το πρωί τα πάντα γκρεμισμένα
Και το τραγούδι τούτο δω το μόνο που μου μένει
στο στέλνω με των αστεριών το φως μες στα μαλλιά σου.
Άκου λοιπόν κι απάντα μου ευθύς απ’ το φεγγάρι
κι η χάρη σου θα κατεβεί και θα `ρθει να με πάρει.
|
Ksanagirnó sto spíti aftó me tus kerénius póthus.
Ine variá i klidariá ki i níchta ligostevi
ke giro t’ ástra chínun fos na lusis ta malliá su.
Pios stélni tin agápi mu tóses orgiés makriá su;
Trigiro i fíli mu i palii poté den ísan néi
kratun simvásis ki evodiés paliés ke maraménes
ki i méres me skepázune asfiktiká mazí tus.
Pu ‘se lipón, agápi mu, na svísis ti morfí tus;
Miázi i foní mu adínami, ti svínun káthe vrádi
skiázun me fos ti níchta mu, chtipune ta ónirá mu.
Ta lógia mu astheniká de ftánune se séna
ksipnó ke vlépo to pri ta pánta gkremisména
Ke to tragudi tuto do to móno pu mu méni
sto stélno me ton asterión to fos mes sta malliá su.
Άku lipón ki apánta mu efthís ap’ to fengári
ki i chári su tha katevi ke tha `rthi na me pári.
|
