|
Ακόμα χτες μου ‘λεγες πόσο μ’ αγαπάς
θα είμαι η γη σου κι ο ουρανός σου όπου κι αν πας
πως με το γέλιο μου θα βρίσκεσαι, θα χάνεσαι
και ένα μου χάδι φυλαχτό σου θα φοράς.
Κι ήρθε βροχή και σκοτεινιά
τώρα τα λόγια σου στα ράφια μου σκονίζονται
θα κάνω πέτρα την καρδιά
αφού το χτες δεν ζει παντοτινά.
Ακόμα χτες μου ‘λεγες πόσο μ’ αγαπάς
θα είμαι πάντα το τραγούδι της καρδιάς
πως κάθε βράδυ μέσα στ’ όνειρο θα κρύβεσαι
και το πρωί πάλι ζωή θα μου χρωστάς.
Κι ήρθε βροχή και σκοτεινιά
τώρα τα λόγια σου στα ράφια μου σκονίζονται
θα κάνω πέτρα την καρδιά
αφού το χτες δεν ζει παντοτινά.
|
Akóma chtes mu ‘leges póso m’ agapás
tha ime i gi su ki o uranós su ópu ki an pas
pos me to gélio mu tha vrískese, tha chánese
ke éna mu chádi filachtó su tha forás.
Ki írthe vrochí ke skotiniá
tóra ta lógia su sta ráfia mu skonízonte
tha káno pétra tin kardiá
afu to chtes den zi pantotiná.
Akóma chtes mu ‘leges póso m’ agapás
tha ime pánta to tragudi tis kardiás
pos káthe vrádi mésa st’ óniro tha krívese
ke to pri páli zoí tha mu chrostás.
Ki írthe vrochí ke skotiniá
tóra ta lógia su sta ráfia mu skonízonte
tha káno pétra tin kardiá
afu to chtes den zi pantotiná.
|
