Πότε πεθαίνει ο έρωτας
κανένας δεν το ξέρει
αφού τ’ αστέρι της χαράς
ειν’ και του πόνου αστέρι.
Τίποτα δε σου ζήτησα
και τίποτα δεν πήρα
ήταν το αίμα σου φωτιά
και το κορμί σου αρμύρα.
Με τη θολή σου τη ματιά
και με τα σκοτεινά σου λόγια
μαύρες πέτρες φύτεψες
και την ερημιά προφήτεψες.
Πότε γεννιέται η άνοιξη
ουτ’ ο Θεός το ξέρει
αφού ένα σύννεφο μπορεί
κατακλυσμό να φέρει.
Στον ήλιο προσευχήθηκα
να διώξει τ’ άγριο χιόνι
να γίνω εγώ παράθυρο
κι εσύ το χελιδόνι.
|
Póte petheni o érotas
kanénas den to kséri
afu t’ astéri tis charás
in’ ke tu pónu astéri.
Típota de su zítisa
ke típota den píra
ítan to ema su fotiá
ke to kormí su armíra.
Me ti tholí su ti matiá
ke me ta skotiná su lógia
mavres pétres fítepses
ke tin erimiá profítepses.
Póte genniéte i ániksi
ut’ o Theós to kséri
afu éna sínnefo bori
kataklismó na féri.
Ston ílio prosefchíthika
na dióksi t’ ágrio chióni
na gino egó paráthiro
ki esí to chelidóni.
|