Στάλα, στάλα, στάλα, στάλα,
πάνω στου ουρανού τη σκάλα
κοίτα κάποιος ανεβαίνει
πού πηγαίνει, που πηγαίνει
ούτε εκείνος δεν το ξέρει
μόνο της αυγής τ’ αστέρι
θα ‘ναι τώρα σύντροφός του
με τ’ αγγελικό το φως του
Στάλα, στάλα, στάλα, στάλα
απ’ τα μάτια τα μεγάλα
στης καρδιάς μου τον καθρέφτη
το ζεστό το δάκρυ πέφτει
γίνεται βροχή και χιόνι
μα η ελπίδα δεν τελειώνει
κι ό,τι εκείνος έχει αφήσει
κάποιος άλλος θα τ’αρχίσει
Στάλα, στάλα, στάλα, στάλα
Παναγιά μου παρακάλα
κοίτα κάτω και λυπήσου
να σωθούν οι άνθρωποί σου
κι όποιου η γης μας δεν του φτάνει
φόρα του χλωρό στεφάνι
μείνε πλάι του ωσότου
να βρει τον παράδεισό του
|
Stála, stála, stála, stála,
páno stu uranu ti skála
kita kápios aneveni
pu pigeni, pu pigeni
ute ekinos den to kséri
móno tis avgís t’ astéri
tha ‘ne tóra síntrofós tu
me t’ angelikó to fos tu
Stála, stála, stála, stála
ap’ ta mátia ta megála
stis kardiás mu ton kathréfti
to zestó to dákri péfti
ginete vrochí ke chióni
ma i elpída den telióni
ki ó,ti ekinos échi afísi
kápios állos tha t’archísi
Stála, stála, stála, stála
Panagiá mu parakála
kita káto ke lipísu
na sothun i ánthropi su
ki ópiu i gis mas den tu ftáni
fóra tu chloró stefáni
mine plái tu osótu
na vri ton parádisó tu
|