Μα πάντα έτσι γίνεται το νιώθω,
πάντα το έξω δεν αλλάζει το εντός
κι όσο ξεχνιέσαι πάντα θα σου βγαίνει εμπρός,
να σου γελάει δυνατά να σε τρομάζει…
Όσο κι αν ψάχνεις για την πρώτη σου αλήθεια,
κάπου στο δρόμο πεταμένη θα τη βρεις,
ρωτάω τι άλλαξε, πως μου έγινε συνήθεια,
ο δράκος μέσα μου, η σκιά της πληρωμής…
Κι εγώ που πείσμωσα παράφορα να ζω,
μαθαίνω πάλι απ’ την αρχή να σ’ αγαπάω,
μαθαίνω πάλι απ’ την αρχή να σου μιλώ,
μέσα στα χέρια μου ζωή να σε κρατάω…
Ψωροπερήφανα ζητάω λίγη τόλμη
γυρνάω πίσω απ’ τον καιρό της προσμονής,
όλα τα ψεύτικα συνάντησα να είναι δυνατά,
μα πάντα αδύνατη σαν όνειρο να μένει η ζωή μου
|
Ma pánta étsi ginete to niótho,
pánta to ékso den allázi to entós
ki óso ksechniése pánta tha su vgeni ebrós,
na su gelái dinatá na se tromázi…
Όso ki an psáchnis gia tin próti su alíthia,
kápu sto drómo petaméni tha ti vris,
rotáo ti állakse, pos mu égine siníthia,
o drákos mésa mu, i skiá tis pliromís…
Ki egó pu pismosa paráfora na zo,
matheno páli ap’ tin archí na s’ agapáo,
matheno páli ap’ tin archí na su miló,
mésa sta chéria mu zoí na se kratáo…
Psoroperífana zitáo lígi tólmi
girnáo píso ap’ ton keró tis prosmonís,
óla ta pseftika sinántisa na ine dinatá,
ma pánta adínati san óniro na méni i zoí mu
|