Τώρα που ’φυγες, κυρά μου,
ξαναβρήκα τα μυαλά μου,
κι η καρδιά μου με ρωτά
γιατί τα ’κανε όλα αυτά.
Έτρεχα για να σε φτάσω,
έπινα για να ξεχάσω,
και γελούσαν οι γνωστοί
γιατί ξέρανε, γιατί:
Πως δε σου πάει
να σ’ αγαπάει
άνδρας καλός και σοβαρός.
Πως δε σου αξίζει
για να δακρύζει
ένα παιδί σαν κι εμένα δηλαδή.
Για ευαίσθητη σε πήρα
και πως είχες χαρακτήρα,
και σου έδωσα πολλά,
μα σκεφτόσουνα τρελά.
Μου ’δινες φιλιά και χάδια,
μέσα σου όμως ήσουν άδεια,
κι όταν φτάσαμε ως εδώ
σκέπτομαι και τραγουδώ
Πως δε σου πάει
να σ’ αγαπάει
άνδρας καλός και σοβαρός.
Πως δε σου αξίζει
για να δακρύζει
ένα παιδί σαν κι εμένα δηλαδή.
|
Tóra pu ’figes, kirá mu,
ksanavríka ta mialá mu,
ki i kardiá mu me rotá
giatí ta ’kane óla aftá.
Έtrecha gia na se ftáso,
épina gia na ksecháso,
ke gelusan i gnosti
giatí ksérane, giatí:
Pos de su pái
na s’ agapái
ándras kalós ke sovarós.
Pos de su aksízi
gia na dakrízi
éna pedí san ki eména diladí.
Gia evesthiti se píra
ke pos iches charaktíra,
ke su édosa pollá,
ma skeftósuna trelá.
Mu ’dines filiá ke chádia,
mésa su ómos ísun ádia,
ki ótan ftásame os edó
sképtome ke tragudó
Pos de su pái
na s’ agapái
ándras kalós ke sovarós.
Pos de su aksízi
gia na dakrízi
éna pedí san ki eména diladí.
|