Ήρθες απ’ το χθες, μέσα από σκιές,
και ξαγρύπνησες μαζί μου,
κι όπως σου μιλώ, λέω “μη μ’ αφήνεις
άλλο δεν μπορώ την άδεια τη ζωή μου”.
Πως να σε κρατήσω, πες μου πως,
ο κόσμος άδειος και μικρός
όταν εσύ δεν είσαι εδώ,
εσύ που πάντα θ’ αγαπώ,
να σε κρατήσω, πες μου πώς,
ο κόσμος άδειος και μικρός
η μόνη που έχω συντροφιά
είν’ η δικιά σου η σκιά.
Σαν να είσαι εδώ πάλι σε κρατώ
και στο ψέμα μου βουλιάζω,
κι όπως προσπαθώ χρόνο να κερδίσω,
μέσα από λυγμούς “μη φύγεις” σου φωνάζω.
Πως να σε κρατήσω, πες μου πως,
ο κόσμος άδειος και μικρός
όταν εσύ δεν είσαι εδώ,
εσύ που πάντα θ’ αγαπώ,
να σε κρατήσω, πες μου πώς,
ο κόσμος άδειος και μικρός
η μόνη που έχω συντροφιά
είν’ η δικιά σου η σκιά.
|
Ήrthes ap’ to chthes, mésa apó skiés,
ke ksagrípnises mazí mu,
ki ópos su miló, léo “mi m’ afínis
állo den boró tin ádia ti zoí mu”.
Pos na se kratíso, pes mu pos,
o kósmos ádios ke mikrós
ótan esí den ise edó,
esí pu pánta th’ agapó,
na se kratíso, pes mu pós,
o kósmos ádios ke mikrós
i móni pu écho sintrofiá
in’ i dikiá su i skiá.
San na ise edó páli se krató
ke sto pséma mu vuliázo,
ki ópos prospathó chróno na kerdíso,
mésa apó ligmus “mi fígis” su fonázo.
Pos na se kratíso, pes mu pos,
o kósmos ádios ke mikrós
ótan esí den ise edó,
esí pu pánta th’ agapó,
na se kratíso, pes mu pós,
o kósmos ádios ke mikrós
i móni pu écho sintrofiá
in’ i dikiá su i skiá.
|