Πόσο παραδινόμουνα
στα μάτια που αγαπούσα
κι ύστερα τα κομμάτια μου
μάζευα και μετρούσα
Πόσες φορές το ελάχιστο
πολύ το είχα νιώσει
κι αυτός που με κατέστρεφε
γύριζε να με σώσει
Γυναίκες της μοναξιάς
που έχουμε απέραντα αγαπήσει
Στο ψέμα της καρδιάς
καήκαμε εκείνος για να ζήσει
Πόσες φορές μ’ αρνήθηκε
αυτός που είχα λατρέψει
κρυμμένος μες στο σώμα μου
ήξερε πώς να παίξει
Πόσες φορές στα χείλια του
το είναι μου ξεχνούσα
κι ύστερα καταλάβαινα
μονάχα εγώ αγαπούσα
|
Póso paradinómuna
sta mátia pu agapusa
ki ístera ta kommátia mu
mázeva ke metrusa
Póses forés to eláchisto
polí to icha niósi
ki aftós pu me katéstrefe
girize na me sósi
Ginekes tis monaksiás
pu échume apéranta agapísi
Sto pséma tis kardiás
kaíkame ekinos gia na zísi
Póses forés m’ arníthike
aftós pu icha latrépsi
krimménos mes sto sóma mu
íksere pós na peksi
Póses forés sta chilia tu
to ine mu ksechnusa
ki ístera katalávena
monácha egó agapusa
|