|
Όταν θα με καταλάβεις, τότε
θα `χεις γίνει μοναξιά
Θα ’μαι ένα πικρό ποτήρι
κι όλα γύρω σου ερημιά
Θα `μαι ο βασανιστής σου
δίχως να το θέλω εγώ
Το μαρτύριο της ψυχής σου,
πόνος δίχως τελειωμό
Τ’ άκουσες, τ’ άκουσες αυτά που λέω
Τ’ άκουσες, θα πονάς μα δε θα φταίω
Όταν θα μ’ αναζητήσεις τότε
θα `χω ανοίξει τα φτερά
θα `χω βρει καινούργια αγάπη
θα `χω σπάσει τα δεσμά
Ξέρω πως θα μετανιώσεις
νύχτα θα ’ρθεις να με βρεις
Τότε θα σου πω `λυπάμαι’
δεν μπορώ, με συγχωρείς
|
Όtan tha me katalávis, tóte
tha `chis gini monaksiá
Tha ’me éna pikró potíri
ki óla giro su erimiá
Tha `me o vasanistís su
díchos na to thélo egó
To martírio tis psichís su,
pónos díchos teliomó
T’ ákuses, t’ ákuses aftá pu léo
T’ ákuses, tha ponás ma de tha fteo
Όtan tha m’ anazitísis tóte
tha `cho aniksi ta fterá
tha `cho vri kenurgia agápi
tha `cho spási ta desmá
Kséro pos tha metaniósis
níchta tha ’rthis na me vris
Tóte tha su po `lipáme’
den boró, me sigchoris
|
