|
Κάθε μέρα που ξυπνώ
Και κοιτώ στον ουρανό
Βλέπω εκεί, δίπλα στον ήλιο,
Έν’ αστέρι λαμπερό.
Μα πως γίνεται να βλέπω
Ένα λαμπερό αστέρι;
Είναι μέρα μεσημέρι!
Κι αν σε κάποιον, πες, τολμήσω
Για τ’ αστέρι να μιλήσω,
Με κοιτάζει μ’ απορία,
Ένα βήμα κάνει πίσω.
Μα πως γίνεται να βλέπεις
Ένα λαμπερό αστέρι;
Είναι μέρα μεσημέρι!
Έχει δίκιο και το ξέρω
Κι είν’ ο λόγος που υποφέρω
Είμαι από άλλο κόσμο,
Τι να κάνω, δεν το θέλω…
Μου αρέσει, λες, να βλέπω
Κάθε μέρα μεσημέρι
Ένα λαμπερό αστέρι;
Όμως απ’ την άλλη λέω
Πως αυτό είναι σπουδαίο.
Στη ζωή να έχεις άστρο
Σίγουρα δεν είν’ τυχαίο.
Έλα πες μου, αστεράκι!
Που σε βλέπω, τι σημαίνει;
Να το έχω για καλό;
Ή κακό με περιμένει;
|
Káthe méra pu ksipnó
Ke kitó ston uranó
Olépo eki, dípla ston ílio,
Έn’ astéri laberó.
Ma pos ginete na vlépo
Έna laberó astéri;
Ine méra mesiméri!
Ki an se kápion, pes, tolmíso
Gia t’ astéri na milíso,
Me kitázi m’ aporía,
Έna víma káni píso.
Ma pos ginete na vlépis
Έna laberó astéri;
Ine méra mesiméri!
Έchi díkio ke to kséro
Ki in’ o lógos pu ipoféro
Ime apó állo kósmo,
Ti na káno, den to thélo…
Mu arési, les, na vlépo
Káthe méra mesiméri
Έna laberó astéri;
Όmos ap’ tin álli léo
Pos aftó ine spudeo.
Sti zoí na échis ástro
Sígura den in’ ticheo.
Έla pes mu, asteráki!
Pu se vlépo, ti simeni;
Na to écho gia kaló;
Ή kakó me periméni;
|
