Τα κορμιά και τα μαχαίρια
άντε κάποτε αλλάζουν χέρια,
τα σημάδια τους αφήνουν
που πονάνε και δε σβήνουν.
Άγγιξέ με, φίλα με, μύρισέ με
κρύψου μέσα μου, κατοίκησε με,
σαν παλιό κρασάκι φύλαξέ με
ένα κορμί δεν είναι μόνο αγκαλιά,
αχ! ένα κορμί δεν είναι μόνο αγκαλιά
είναι μια πατρίδα που θα γίνει ξενιτιά.
Τα πουλιά και τα τριζόνια
άντε τραγουδάνε τόσα χρόνια
κι από την ανατριχίλα
κοκκινίζουνε τα μήλα.
Τα κορμιά και τα μαχαίρια
άντε μη βρεθούν σε λάθος χέρια,
κάποιο φονικό θα γίνει
και ποιος παίρνει την ευθύνη.
Μέσα στης γιορτής το κέφι
άντε πιο ψηλά κρατάει το ντέφι
όποιος πόνεσε και ξέρει
γλύκα που `χει το μαχαίρι
|
Ta kormiá ke ta macheria
ánte kápote allázun chéria,
ta simádia tus afínun
pu ponáne ke de svínun.
Άngiksé me, fíla me, mírisé me
krípsu mésa mu, katikise me,
san palió krasáki fílaksé me
éna kormí den ine móno agkaliá,
ach! éna kormí den ine móno agkaliá
ine mia patrída pu tha gini ksenitiá.
Ta puliá ke ta trizónia
ánte tragudáne tósa chrónia
ki apó tin anatrichíla
kokkinízune ta míla.
Ta kormiá ke ta macheria
ánte mi vrethun se láthos chéria,
kápio fonikó tha gini
ke pios perni tin efthíni.
Mésa stis giortís to kéfi
ánte pio psilá kratái to ntéfi
ópios pónese ke kséri
glíka pu `chi to macheri
|