|
Ωκεανός, αγέρας, γη, κι εγώ να κάθομαι εκεί
σ’ ένα δωμάτιο σκοτεινό,
μες στης αγάπης το κενό να ταξιδεύω
σωρός η σκόνη απ’ το φιλί, κι η θύμηση σου απειλή
μες στης ψυχής την παγωνιά
δύο κομμάτια τη ζωή μου να μαζεύω.
Μη με ρωτήσεις τι θα γίνω
μη με ρωτήσεις τι θα κάνω
της γης οι άνθρωποι πονάνε
μα εγώ πονάω παραπάνω.
Ήταν του ήλιου ο καιρός, όταν με είδες σαν εχθρός
και μες στα μάτια σαν καπνός
μπήκε το δάκρυ, και στο μίσος σου, πιστεύω
ωκεανός, αγέρας, γη, κι εγώ να κάθομαι εκεί
μες στης ψυχής την παγωνιά
δύο κομμάτια τη ζωή μου να μαζεύω.
Μη με ρωτήσεις τι θα γίνω
μη με ρωτήσεις τι θα κάνω
της γης οι άνθρωποι πονάνε
μα εγώ πονάω παραπάνω.
Της γης οι άνθρωποι πονάνε
μα εγώ πονάω παραπάνω.
|
Okeanós, agéras, gi, ki egó na káthome eki
s’ éna domátio skotinó,
mes stis agápis to kenó na taksidevo
sorós i skóni ap’ to filí, ki i thímisi su apilí
mes stis psichís tin pagoniá
dío kommátia ti zoí mu na mazevo.
Mi me rotísis ti tha gino
mi me rotísis ti tha káno
tis gis i ánthropi ponáne
ma egó ponáo parapáno.
Ήtan tu íliu o kerós, ótan me ides san echthrós
ke mes sta mátia san kapnós
bíke to dákri, ke sto mísos su, pistevo
okeanós, agéras, gi, ki egó na káthome eki
mes stis psichís tin pagoniá
dío kommátia ti zoí mu na mazevo.
Mi me rotísis ti tha gino
mi me rotísis ti tha káno
tis gis i ánthropi ponáne
ma egó ponáo parapáno.
Tis gis i ánthropi ponáne
ma egó ponáo parapáno.
|
