Σε είδα και σκοτείνιασε η γη
στα χέρια κράταγες παιδί
το αίμα μου άδειασε και ’συ.
Τ’ όνειρο ξάφνου σταματά
και το μετά,
ποιος άνθρωπος αντέχει, το μετά.
Κάτι παιχνίδια που παίζει η μοίρα μας
κι αλλάζει τα χαρτιά
ένα στη θάλασσα ήταν το κύμα μας
μα στη στεριά, αλλού μας πέταξε
και τώρα να, δίπλα σου πέρασα
και ούτε ένα γεια.
Σε είδα και περίμενα να πεις
δυο λόγια, έστω της στιγμής
να σπάσει ο πάγος της σιωπής.
Μέσα μου έμαθες να ζεις,
με τη φωτιά
και μ’ άφησες μονάχη, στο μετά.
|
Se ida ke skotiniase i gi
sta chéria krátages pedí
to ema mu ádiase ke ’si.
T’ óniro ksáfnu stamatá
ke to metá,
pios ánthropos antéchi, to metá.
Káti pechnídia pu pezi i mira mas
ki allázi ta chartiá
éna sti thálassa ítan to kíma mas
ma sti steriá, allu mas pétakse
ke tóra na, dípla su pérasa
ke ute éna gia.
Se ida ke perímena na pis
dio lógia, ésto tis stigmís
na spási o págos tis siopís.
Mésa mu émathes na zis,
me ti fotiá
ke m’ áfises monáchi, sto metá.
|