Αν δω ποτέ μες στη ματιά σου
πως έχεις κουραστεί
κι αν η αλυσίδα που μας δένει
έγινε μια κλωστή
αν δω πως στένεψαν οι δρόμοι
και δύο δε χωρούν
κι αν τα δυο χείλη σου τ’ αντίο
να πούνε δεν μπορούν
ναι
Τότε θα φύγω έστω για λίγο
τη δύναμη θα βρω
τότε άφησέ με και ξέχασέ με
χάρη θα σ’ το χρωστώ
Αν σου έχω γίνει μια συνήθεια
και πια δε μ’ αγαπάς
κι αν τα καλύτερα μας χρόνια
ανώφελα σκορπάς
Αν δω ατέλειωτες και άδειες
πως γίναν οι νυχτιές
κι αν τόσες πίκρες δεν αφήνουν
να δούμε τις χαρές
ναι
Τότε θα φύγω έστω για λίγο
τη δύναμη θα βρω
τότε άφησέ με και ξέχασέ με
χάρη θα σ’ το χρωστώ
|
An do poté mes sti matiá su
pos échis kurasti
ki an i alisída pu mas déni
égine mia klostí
an do pos sténepsan i drómi
ke dío de chorun
ki an ta dio chili su t’ antío
na pune den borun
ne
Tóte tha fígo ésto gia lígo
ti dínami tha vro
tóte áfisé me ke kséchasé me
chári tha s’ to chrostó
An su écho gini mia siníthia
ke pia de m’ agapás
ki an ta kalítera mas chrónia
anófela skorpás
An do atéliotes ke ádies
pos ginan i nichtiés
ki an tóses píkres den afínun
na dume tis charés
ne
Tóte tha fígo ésto gia lígo
ti dínami tha vro
tóte áfisé me ke kséchasé me
chári tha s’ to chrostó
|