|
Τώρα που στέγνωσαν τα δάκρυά μου
πέτρα θα κάνω την καρδιά, να μη γυρίσω
να δω τη στάχτη που ‘χει μείνει απ’ τη φωτιά
αφού τη δύναμη δεν έχω τώρα πια
να σ’ αντικρίσω
Που να υπάρχει ο λυτρωμός
πάνω στα στήθη μου ο καημός
και πως να τον κρατήσω
και πως να τον κρατήσω
Τώρα που στέγνωσαν στα χείλη τα φιλιά
που να την βρω πια τη μιλιά να σου μιλήσω
πως να σου βάλω μια γαρδένια στα μαλλιά
πως ν’ ανεβώ της λησμονιάς τόσα σκαλιά
να σ’ αναστήσω
|
Tóra pu stégnosan ta dákriá mu
pétra tha káno tin kardiá, na mi giríso
na do ti stáchti pu ‘chi mini ap’ ti fotiá
afu ti dínami den écho tóra pia
na s’ antikríso
Pu na ipárchi o litromós
páno sta stíthi mu o kaimós
ke pos na ton kratíso
ke pos na ton kratíso
Tóra pu stégnosan sta chili ta filiá
pu na tin vro pia ti miliá na su milíso
pos na su válo mia gardénia sta malliá
pos n’ anevó tis lismoniás tósa skaliá
na s’ anastíso
|
