|
Σβήνει τα χρώματα η νύχτα
στο κύμα τα φαρμάκια ρίχ’ τα
κι άναψε μάτια μου όλα τα άστρα
με του τσιγάρου σου τη κάφτρα
Φέρε στ’ αυτί σου το κοχύλι
και πες μου όσα δε λεν τα χείλη
για τα παλιά μας συναξάρια
για τα καινούργια μας φεγγάρια
Πάμε ξανά στις ξαστεριές
ονείρων είμαστε σκιές
το σκοτάδι του ενός
δυο μαζί το κάνουν φως
Μ’ έναν υπνόσακο στην πλάτη
και με το βήμα του ορειβάτη
πίσω στο μέλλον επιστρέφω
και αυταπάτες πια δεν τρέφω
Σε μια υπαίθρια καντίνα
στα όνειρά σου μπαίνω σφήνα
ρίξε το γέλιο σου βροχή μου
να ξεδιψάσεις την ψυχή μου
|
Svíni ta chrómata i níchta
sto kíma ta farmákia rích’ ta
ki ánapse mátia mu óla ta ástra
me tu tsigáru su ti káftra
Fére st’ aftí su to kochíli
ke pes mu ósa de len ta chili
gia ta paliá mas sinaksária
gia ta kenurgia mas fengária
Páme ksaná stis ksasteriés
oniron imaste skiés
to skotádi tu enós
dio mazí to kánun fos
M’ énan ipnósako stin pláti
ke me to víma tu oriváti
píso sto méllon epistréfo
ke aftapátes pia den tréfo
Se mia ipethria kantína
sta ónirá su beno sfína
ríkse to gélio su vrochí mu
na ksedipsásis tin psichí mu
|
